بیماری های مشابه

تریکورکسیس نودوزا (TN) یک نقص شایع در ساقه مو است که می‌تواند به صورت مادرزادی، خانوادگی یا اکتسابی رخ دهد و منجر به شکستگی و شکنندگی مو شود. این وضعیت با تورم‌های مهره‌مانند (nodes) همراه با پر شدن و شکستگی قشر ساقه مو مشخص می‌شود. به‌صورت بالینی، این حالت به‌صورت گره‌های سفید کوچک در فواصل نامنظم در طول ساقه مو ظاهر می‌شود. الیاف قشری به سمت بیرون پخش شده و می‌شکنند که به گره نمای ظاهری دو جارو یا قلم‌مو با موهای فشرده داده می‌شود. شکستگی یا گره معمولاً قبل از شکستن کامل مو ایجاد می‌شود.

مونیلوتریکس (Monilethrix) یک اختلال در ساقه مو است که با وجود گره‌ها در طول ساقه مو شناخته می‌شود. این گره‌های بیضوی در فواصل منظم ظاهر می‌شوند و با تنگی‌های بدون مدولا (internodes) به هم متصل هستند. شکنندگی در نواحی بین گره‌ها منجر به شکستگی مو و ریزش مو (alopecia) می‌شود که می‌تواند شدید باشد. میزان درگیری این اختلال می‌تواند بسیار متفاوت باشد؛ مونیلوتریکس بیشتر در پشت گردن و ناحیه پس‌سری سر (occiput) مشاهده می‌شود، اما ممکن است کل پوست سر و همچنین موهای صورت و بدن را نیز درگیر کند. این اختلال می‌تواند به صورت اتوزومال غالب (به دلیل جهش در کراتین 81، 83 یا 86) یا اتوزومال مغلوب (به دلیل جهش در دسماگلین 4) به ارث برسد.

پیتیریازیس آمیانتاسه (Pityriasis amiantacea) با پوسته‌های ضخیم و چسبنده‌ای مشخص می‌شود که اطراف ساقه‌های نزدیک به ریشه موهای سر را احاطه می‌کنند. این پوسته‌ها ممکن است به رنگ‌های سفید، نقره‌ای، خاکستری یا زرد-خاکستری باشند و شباهت به آزبست دارند. این وضعیت معمولاً در کودکان و بزرگسالان جوان مشاهده می‌شود و ممکن است در زنان نسبت به مردان شایع‌تر باشد. هیچ گونه تمایل نژادی یا قومی خاصی برای این بیماری وجود ندارد.

عفونت مویی زیر بغل یک عفونت سطحی باکتریایی بدون علامت است که توسط گونه‌های کورینه‌باکتریوم (Corynebacterium spp) ایجاد می‌شود. این عفونت نسبتاً شایع است و به دلیل رشد بیش از حد باکتری‌ها، با تشکیل رسوبات روی ساقه مو در نواحی مرطوب بدن بروز می‌کند. این رسوبات نمایانگر کلونی‌های باکتریایی و ماده سیمانی نامحلولی هستند که توسط باکتری تولید شده و به ساقه مو چسبیده‌اند.

تینئا کپیتیس که به عنوان قارچ سر نیز شناخته می‌شود، عفونت قارچی پوست سر است که توسط گونه‌های مختلف درماتوفیت‌ها (dermatophytes) ایجاد می‌شود. بیشتر موارد این بیماری در کودکان بین ۳ تا ۷ سال رخ می‌دهد، اگرچه در نوزادان و کودکان بزرگ‌تر نیز گزارش شده است. در ایالات متحده و بریتانیا، شایع‌ترین عامل ایجادکننده، قارچ تریکوفیتون تونزورانس (Trichophyton tonsurans) است. با این حال، در سطح جهانی، قارچ میکروسپوروم کنیس (Microsporum canis) عامل اصلی محسوب می‌شود.

تشخیص آن با هوش مصنوعی ویزیسان بسیار آسان است، تا با دقت و سرعت بیشتری تصمیم گیری و اقدام کنید. شپش شرمگاهی که با نام شپش خرچنگی نیز شناخته می شود، حشرات بدون بال و خونخواری هستند که می توانند روی موهای درشت به ویژه موهای ناحیه تناسلی زندگی کرده و تکثیر شوند. گاهی اوقات موهای زیر بغل، مژه ها، ابروها یا پوست سر نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. آلودگی به شپش ناحیه تناسلی (پدیکلوس پوبیس) معمولاً باعث خارش می شود. از طریق تماس فیزیکی نزدیک یا وسایل شخصی آلوده مانند لباس، ملافه یا حوله منتقل می شود. آلودگی به شپش عانه ممکن است همراه با سایر عفونت های مقاربتی (STIs) رخ دهد. راه های مراقبت شپش ناحیه تناسلی (پدیکلوز پوبیس)، راه های درمان شپش ناحیه تناسلی (پدیکلوز پوبیس)

شپش سر (Head lice) حشره ای بدون بال است که می تواند موهای سر و گردن را آلوده کند. بارزترین علامت آلودگی به شپش سر (pediculosis capitis) خارش شدید پوست سر است. شپش سر انسان حشره کوچکی است که از خون انسان تغذیه می کند. شپش ماده تخم‌ها (نیت ها) را روی ساقه مو نزدیک پوست سر می‌گذارد و نیت ها محکم به ساقه مو می‌چسبند. شپش ها حدود 8-10 روز بعد از تخم بیرون می آیند و شروع به تغذیه از خون انسان می کند. نیت ها می توانند تا 10 روز جدای از بدن بر وسایلی مانند برس مو، مبلمان و ملحفه زنده بمانند. راه های تشخیص شپش سر، راه های درمان شپش سر، راه های خودمراقبتی شپش سر، راه های از بین بردن شپش سر